Φίλε, έφυγε ο Μητσάρας…

Τον είδα για πρώτη φορά στο «Ελ Πάσο» της Καλλιθέας… Νεαρός δημοσιογράφος τότε, πριν μία 15ετία και βάλε, η αλήθεια είναι ότι δεν τον γνώριζα. Τον πέρασα για γραφικό. Αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση που αποκόμισα.

Με το πέρασμα των χρόνων ο Μητσάρας άλλαξε θέση στη συνείδησή μου. Έγινε ο άνθρωπος που με τη σιωπή του και τη μία ατάκα που ξεστόμιζε, περιέγραφε και εξέθετε μία ολόκληρη κοινωνία. Ευρηματικός, ευφυέστατος, δεν προκάλεσε ποτέ κανένα πρόβλημα, δεν χρησιμοποίησε ποτέ ούτε μία… ανάσα βίας. Εμπνεόταν τα συνθήματά του, τα έγραφε με έναν απλό μαρκαδόρο πάνω σε κουτόχαρτα, τα κάρφωνε σε ένα κοντάρι και… νάτος μπροστά στις κάμερες να προβάλλει αγέρωχος!

Όσοι από εσάς τον παρακολουθούσατε μόνο από τους καναπέδες του σπιτιού σας, κατά πάσα πιθανότητα να τον θεωρούσατε σαλεμένο. Φευγάτο. Ίσως και να ήταν. Ίσως η ζωή να τον οδήγησε σε μονοπάτια που όλοι μας προσπαθούμε να αποφύγουμε. Ίσως όμως, η σοφία των εμπειριών του, των βιωμάτων του, να του έδειξε έναν διαφορετικό τρόπο. Ίσως τελικά, να ήταν αυτός που τόλμησε, ότι δεν τολμά κανείς από εμάς. Να διαλέξει το δρόμο της πραγματικής, βιωματικής επανάστασης και διαμαρτυρίας.

Ο Μητσάρας δεν βρίσκεται πια μαζί μας. Ταξίδεψε στον κόσμο των αγγέλων. Από εκεί ψηλά θα παρατηρεί τον κόσμο και θα φωνάζει τα γνωστά του συνθήματα. Με έναν διαφορετικό τρόπο. Τα μηνύματά του θα έρχονται απευθείας στο υποσυνείδητό των Ελλήνων. Ο Μητσάρας «έφυγε» το ίδιο αθόρυβα που εμφανιζόταν στις κάμερες των γηπέδων (πώς άραγε προλάβαινε και βρισκόταν σε ΟΛΑ τα γήπεδα;!!!), αλλά και στις πορείες διαμαρτυρίας. Δεν ζήτησε ποτέ το παραμικρό. Η «τροφή» του ήταν οι ατάκες που έγραφε στα πλακάτ του. Μία «τροφή», που την έδινε απλόχερα σε όλους εμάς τους ασήμαντους, για να σκεφτόμαστε λίγο πιο βαθιά όσα συμβαίνουν γύρω μας, για μας, αλλά χωρίς εμάς.

Για όσους δεν τον γνώριζαν, ήταν απλά ένας… παλαβός. Κουζουλός, όπως λένε στην Κρήτη. Για κάποιους από εμάς, που απλά έτυχε να τον συναναστραφούμε λίγο περισσότερο, που είχαμε την τύχη να τον «ακούσουμε» λίγο περισσότερο, η Μητσάρας δεν ήταν κουζουλός. Ήταν η φωνή της αλήθειας. Ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλες σπουδές, που οδηγήθηκε στην επιλογή της αποστασιοποίησης ακριβώς γιατί δεν «χωρούσε» σε αυτή την «πεζή», «επιφανειακή» κοινωνία που έχουμε δημιουργήσει. Μία κοινωνία δίχως πραγματικές αξίες. Μία κοινωνία υλισμού, εγωπάθειας και καπιταλιστικού κυνισμού.

Ο Μητσάρας ήταν υπεράνω ομάδων. Τον έβλεπες πιο συχνά στη Νέα Σμύρνη, στο γήπεδο του Πανιωνίου. Σχεδόν πάντα στην Καλλιθέα. Βρισκόταν παντού και πάντα είχε κάτι να πει. Σύσσωμη η ποδοσφαιρική οικογένεια συγκλονίστηκε από την απώλεια της πλέον χαρακτηριστικής φιγούρας των γηπέδων. Το ίδιο και η κοινωνία, ιδιαίτερα της Αθήνας, στα σοκάκια της οποίας γυρνούσε και εκφραζόταν με το μοναδικό του τρόπο. Καλό ταξίδι Μητσάρα…