Περιστέρι: Το «εργοστάσιο» με τους «μικρούς Σπανούληδες»!

• Η νέα τάξη πραγμάτων που έφερε ο “Kill Bill”
• H εξήγηση για τον άθλο του Περιστερίου και ο Μήτρου-Λονγκ «ο καλός»!
• Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ταξίδι στο Βελιγράδι δεν θα είναι για την εμπειρία!

Για να γίνει αντιληπτό πόσο μεγάλο είναι το κατόρθωμα του Περιστερίου, που ετοιμάζεται για ένα πρωτόγνωρο ραντεβού με την ιστορία, θα πρέπει να γυρίσουμε τον χρόνο αρκετά πίσω και να λάβουμε υπ' όψιν αρκετές παραμέτρους:

Κατ' αρχάς, ότι μιλάμε για μία ομάδα που ιδρύθηκε κάτι περισσότερο από μισό αιώνα πριν (1971) κι έκανε τα πρώτα δισταστικά αλλά στιβαρά ευρωπαϊκά της βήματα το 1991 (Κύπελλο Κόρατς), με μπροστάρη τον Άγγελο Κορωνιό και συμπαραστάτες τον μακαρίτη Νίκο Φάσουρα, τον Κασουρίδη, τον Μυλωνά, τον Τσαγκόπουλο και τα υπόλοιπα παιδιά και με προπονητή, τον «Νουρέγιεφ» του ελληνικού μπάσκετ, Κώστα Πετρόπουλο.

Έκτοτε, η μπασκετική παράδοση που έχτισε το «καμάρι» του τρίτου μεγαλύτερου δήμου της Αττικής, υπήρξε μνημειώδης και η πορεία συνεχίστηκε με άλματα. Αρχικά με κουμανταδόρο τον Ντράγκαν Σάκοτα, που οδήγησε την ομάδα στα προημιτελικά του Κόρατς (και στην 4η θέση του πρωταθλήματος το 1997) και εν συνεχεία με τον Αργύρη Πεδουλάκη, ο οποίος άφησε το δικό του στίγμα, μετατρέποντας το Περιστέρι σε μεγαθήριο στην Ελλάδα (3η θέση το 2001) και υπολογίσιμο μέγεθος στην Ευρώπη (πρόκριση στους “16” της Euroleague την ίδια χρονιά).

Το πρώτο ονειρεμένο ευρωπαϊκό ταξίδι διαρκείας των «πριγκήπων της δυτικής όχθης», ολοκληρώθηκε ουσιαστικά την σεζόν 2003-2004, στο τέλος της οποίας η ομάδα υποβιβάστηκε στην Α2 Κατηγορία, λόγω χρεών.

Στην διάρκεια της 20ετίας που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα, οι «κυανοκίτρινοι» περιπλανήθηκαν συνολικά τα μισά χρόνια στις μικρότερες κατηγορίες και παρ' ότι το 2018 επέστρεψαν για τα καλά στα «σαλόνια της Α1» κι άρχισαν σιγά-σιγά να κοιτούν ψηλότερα, η διετία με τον Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο τους (2022-2024), αντιπροσωπεύει ό,τι καλύτερο έχουν να επιδείξουν μετά την «χρυσή εποχή» (2001-2003) με τον αδικοχαμένο Αλφόνσο Φορντ, τον Ντίνκινς, τον Τσαρτσαρή, τον Πελεκάνο και τους υπόλοιπους...

Η νέα τάξη πραγμάτων που έφερε ο “Kill Bill”

Μετά από μία απαραίτητη ιστορική αναδρομή για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, αξίζει να αναφέρουμε ότι η διαθεσιμότητα του παίκτη-θρύλου του ευρωπαϊκού μπάσκετ, στην αγορά των προπονητών το καλοκαίρι του 2022, ανάγκασε τον μεγαλομέτοχο, Φίλιππο Κώτση και τον συμπαίκτη του, Ανδρέα Πολέμη να αναθεωρήσουν το πλάνο τους για τον σχεδιασμό της σεζόν που ερχόταν και σχεδόν να υπερδιπλασιάσουν το budget για να τον υπογράψουν.

Ο Σπανούλης αυτομάτως μετέτρεψε το Περιστέρι σε οργανισμό πρώτης κλάσης, αρχίζοντας από την οργάνωση του staff και την αναβάθμιση όλων των λειτουργιών που αφορούν στο αγωνιστικό τμήμα και μπαίνοντας απευθείας στα βαθιά με ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, παράλληλα με τις εγχώριες.

Το πόσο προικισμένος είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος και το πόσο μπάσκετ σκέφτεται κι αναπνέει καθημερινά, φαίνεται από το πόσο ψηλά βάζει ο ίδιος τον πήχη του με το καλημέρα. Πέρυσι, έφτιαξε ένα ρόστερ από την αρχή και χωρίς να έχει προηγούμενη εμπειρία, αλλά γνωρίζοντας όσο λίγοι τους παίκτες και τις ικανότητές τους, κατάφερε να μεταλαμπαδεύσει τη νοοτροπία του και να πείσει όλα τα παιδιά ότι μπορούν να τρυπήσουν αρκετές φορές το ταβάνι τους!

Η ιστορική πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου, οι τρεις νίκες επί του Παναθηναϊκού και η 3η θέση στο πρωτάθλημα, επέτρεψαν στον “V-Span” να αφήσει πίσω του την προσωπική του απογοήτευση για τον πρόωρο αποκλεισμό στο BCL και κατά πως φάνηκε να του δώσει το έξτρα κίνητρο που έψαχνε, για τη δεύτερη χρονιά στις δυτικές συνοικίες.

H εξήγηση για τον άθλο του Περιστερίου και ο Μήτρου-Λονγκ «ο καλός»!

Για να αξιολογήσουμε σωστά, όμως, το μέγεθος της εφετινής εκτόξευσης της ομάδας των δυτικών προαστίων, πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας, το γεγονός ότι το ρόστερ σχεδόν φτιάχτηκε από την αρχή, από την άποψη ότι όλοι οι ξένοι άλλαξαν και ο μοναδικός Έλληνας που παρέμεινε, με σημαντικό ρόλο από την περυσινή σεζόν, ήταν ο Λεωνίδας Κασελάκης (μαζί με τους πιο συμπληρωματικούς Ξανθόπουλο, Πουλιανίτη και Χουγκάζ).

Επίσης, να λάβουμε υπ' όψιν την ατυχία και εν μέρει την «αστοχία» στην περίπτωση του Τζέιλεν Χαντς (καλός παίκτης αλλά τραυματίστηκε), καθώς επίσης και το πολύ κακό αμυντικό ξεκίνημα, που είχε ως αντίκτυπο τρεις διαδοχικές αποτυχίες με το καλημέρα στην Stoiximan Basket League αλλά και βαριές ήττες στο BCL (από Λεμάν και Μάλαγα)!

Η εικόνα άρχισε να βελτιώνεται σταδιακά από τα μετόπισθεν και η κίνηση που άλλαξε τις ισορροπίες και επέδρασε ολοκληρωτικά στην αγωνιστική λειτουργία της ομάδας, ήταν η προσθήκη του Ζερμέιν Λοβ.

Ο 35χρονος Αμερικανός guard με την πρότερη 3ετή θητεία στο ελληνικό πρωτάθλημα (με Χολαργό, Κολοσσό και ΠΑΟΚ) προσέδωσε στην ομάδα κάθετο παιχνίδι στην επίθεση και αμυντική ευχέρεια στην πίεση πάνω στην μπάλα και σε συνδυασμό με την εντυπωσιακή βελτίωση που παρουσίασε στο 2ο μισό της αγωνιστικής περιόδου ο Τρέβορ Τόμπσον, το Περιστέρι bwin άρχισε να απολαμβάνει τους καρπούς των «αποδοτικών σπόρων» που είχε ρίξει ο προπονητής του.

Γιατί κακά τα ψέματα, στην αρχή της σεζόν κανείς δεν πίστευε σε τι ηγέτη (και coach εντός του παρκέ) μπορεί να εξελιχθεί ο Τζο Ράγκλαντ (1ος πασέρ σε Basket League με μ.ο. 7,9ασ. και στο BCL με μ.ο. 9,2ασ.), στα πόσα πολλά περιθώρια για μπασκετική αναβάθμιση είχε μέσα του ο Ελάιζα Μήτρου-Λονγκ (διαφορετικός παίκτης από τον αδελφό του, αλλά σίγουρα πιο συμβατός στο ευρωπαϊκό μπάσκετ), καθώς και στο πόσο μπορούσε να κολλήσει ο Νίκος Χουγκάζ στο rotation και να αλλάζει εκ περιτροπής στην πεντάδα τους έμπειρους Ντάνγκουμπιτς και Κασελάκη!

Ο εντυπωσιακός 2ο γύρος στο πρωτάθλημα (ρεκόρ 9-2 με ήττες μόνο από τους «αιώνιους») και η ικανότητα προσαρμογής του αγωνιστικού προφίλ στις ανάγκες του εκάστοτε ματς και σε όλα τα στυλ μπάσκετ, βοήθησαν την ομάδα να βρει ρυθμό και στην Ευρώπη και να πετύχει την πιο δύσκολη και «παντελονάτη» πρόκριση σε Final 4, που έχει πετύχει ελληνική ομάδα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ταξίδι στο Βελιγράδι δεν θα είναι για την εμπειρία!

Μία ματιά στην διαδρομή και την ποιοτική υπεροχή των τριών ισπανικών ομάδων, που μαζί με το Περιστέρι συμπληρώνουν την σύνθεση του Final 4 που θα διεξαχθεί στην σερβική πρωτεύουσα (26-28 Απριλίου), θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τον δείκτη δυσκολίας της «κυανοκίτρινης» πρόκρισης.

Την ώρα που η πρωτοπόρος στην λίγκα ACB (με ρεκόρ 24-5), Μάλαγα, έκανε περίπατο με 8 συνεχόμενες νίκες από τις 19 Δεκεμβρίου και μετά (όταν έχασε για τελευταία φορά στο κλειστό «Ανδρέας Παπανδρέου» με 76-73) και οι ισόβαθμες στην 4η θέση του ισπανικού πρωταθλήματος, Μούρθια και Τενερίφη σκοράρουν κατά ριπάς (η πρώτη κερδίζει τους αντιπάλους με μ.ο. 19,2 πόντους και η 2η σκοράρει κατά μ.ο. 84,5 πόντους εντός έδρας), το Περιστέρι χρειάστηκε να περάσει από συμπληγάδες πέτρες.

Πήρε το εισιτήριο για τον 2ο γύρο, χάρη στις δύο νίκες επί της ουγγρικής Σομπατέλι, που του χάρισαν την 3η θέση στον όμιλο και παρ' ότι έπαιξε μπασκετάρα και απέκλεισε με μειονέκτημα έδρας την Ρίτας στο μπαράζ, στην συνέχεια βρέθηκε στο... χείλος του αποκλεισμού, αρχίζοντας με 0/3 την φάση των «16».

Στα δύσκολα, όμως, ήταν που άρχισε να αποδίδει η δουλειά του Σπανούλη, από την άποψη ότι σε κάθε παιχνίδι όλο και κάποιος άλλος παίκτης ξεπερνούσε τον εαυτό του κι έκανε τον προπονητή του να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Μέσα σε τρεις εβδομάδες, η αγωνιστική εικόνα της ομάδας παρέπεμπε σε «εργοστασιακή παραγωγή μικρών Σπανούληδων», όσον αφορά την θέληση και την επιθυμία να τρυπήσουν ως σύνολο το ταβάνι και να αποδειχθούν αντάξιοι των απαιτήσεων του προπονητή τους.

Δεν ξέρω τι θα πετύχει το Περιστέρι στην “Stark Arena”... Γνωρίζοντας, όμως, ότι έχει ήδη νικήσει από μία φορά την Μάλαγα και την Τενερίφη (αντίπαλός του στον ημιτελικό), πιστεύω ότι έχει τις δυνατότητες να είναι στον τελικό! Κι αν τα καταφέρει θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε πόσο ψηλό μπορεί να το ταβάνι που θα τρυπήσουν οι παίκτες του “Kill Bill”. Γιατί ο ίδιος βρίσκεται ακόμη στο ισόγειο...