Ο άνθρωπος γεννιέται έχοντας αναφαίρετα δικαιώματα ζωής, ελευθερίας, ισότητας, εργασίας, εκπαίδευσης, περίθαλψης. Έχει, επίσης, δικαιώματα στην τροφή και στην παροχή στέγης.  Στις μέρες μας, όμως, τα περισσότερα από αυτά τα δικαιώματα έχουν καταπατηθεί και αυτό συμβαίνει σε αρκετούς ανθρώπους – πολίτες της ελληνικής κοινωνίας και γενικότερα.

Τα τελευταία δύο χρόνια, το δικαίωμα στη στέγη έχει αφαιρεθεί από 20.000 περίπου ανθρώπους τη χώρα μας. Άστεγοι είναι  εκείνοι οι άνθρωποι που δεν διαθέτουν ιδιοκτήτη, ενοικιαζόμενη ή παραχωρούμενη κατοικία και διαμένουν στο δρόμο, σε ξενώνες ή ιδρύματα, φιλοξενούνται από φίλους ή γνωστούς ή διαμένουν σε ανεπαρκή και ανασφαλή καταλύματα, χωρίς να έχουν προσβάσεις σε υπηρεσίες νερού, ηλεκτρικού και θέρμανσης. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να είναι Έλληνες πολίτες ή μετανάστες που αναζήτησαν στην Ελλάδα ένα ασφαλή τόπο διαμονής, μακριά από τη δυστυχία του δικού τους τόπου. Οικονομικοί λόγοι, όπως η ανεργία και η φτώχεια, φυσικές καταστροφές ή πόλεμοι, υπήρξαν οι αιτίες όξυνσης του προβλήματος αυτού, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες.

Πέρα, όμως, από τις αιτίες, θα πρέπει να μας απασχολήσει το πώς αντιμετωπίζονται οι άστεγοι στη χώρα μας. Η έλλειψη ενημέρωσης και η παθητική στάση της πολιτείας είναι οι βασικοί παράγοντες εξαιτίας των οποίων οι άστεγοι αντιμετωπίζονται με αδιαφορία και συχνά με απανθρωπιά. Για τους περισσότερους από εμάς οι άστεγοι είναι άνθρωποι του περιθωρίου. Εν υπάρχει αίσθημα συμπόνιας γι αυτούς. Συχνά θεωρούμε πως κατάληξαν έτσι εξαιτίας δικών τους επιλογών. Μας προκαλούν φόβο και δυσαρέσκεια, ίσως επειδή τους θεωρούμε παραβάτες ή εξαρτημένους. Οι άστεγοι, λοιπόν, καθημερινά βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και στιγματισμό. Βιώνουν, επίσης, την αδιαφορία στο έπακρον, γεγονός που δείχνει την απουσία της ηθικής και του πολιτισμού εκ μέρους των περισσότερων .

Οι άστεγοι, σαφώς, μπορεί να έφτασαν σε αυτό το σημείο εξαιτίας προσωπικών προβλημάτων ή συμπεριφορών. Η οικονομική κατάσταση της χώρας, απ΄την άλλη μεριά, έχει αναμφισβήτητα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την όξυνση του προβλήματος . Δεν μπορεί, όμως, να δικαιολογηθεί η ανυπαρξία κρατικής πολιτικής σχετικά με την αντιμετώπιση  αυτού του μεγάλου θέματος  που αφορά την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Δεν μπορεί, τέλος, να δικαιολογηθεί η αδιαφορία και μη παροχή βοήθειας εκ μέρους όλων μας.

ΤΣΑΛΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ