Η Μ. Πολυδούρη είναι μία ακόμα σημαντική προσωπικότητα από την Καλαμάτα, που έζησε τον 20ο αιώνα και έγινε γνωστή στο πανελλήνιο για το λογοτεχνικό της έργο, αλλά και για την “έκλυτη” προσωπική της ζωή. Επέλεξε να ζήσει έντονα την κάθε στιγμή, με πάθος και χωρίς δισταγμούς.
Αλλά ας αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το μίτο της ζωής της Μεσσήνιας ποιήτριας σιγά σιγά.
Η βιογραφία της
Η Μαρία Πολυδούρη γεννήθηκε στην Καλαμάτα, κόρη του γυμνασιάρχη Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής το γένος Μαρκάτου. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια στο Γύθειο, τα Φιλιατρά και την Καλαμάτα, όπου τέλειωσε το γυμνάσιο. Το 1918 διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας. Το 1920 σε διάστημα ενός μήνα πέθαναν και οι δυο γονείς της.
Το 1922 μετατέθηκε στη Νομαρχία Αττικής, ενώ παράλληλα έχει γραφτεί στη Νομική Σχολή, όπου γνώρισε τον Καρυωτάκη. Το ανήσυχο πνεύμα της όμως δεν την αφήνει να συνεχίσει τη Νομική κι έτσι γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Κουναλάκη. Το 1926 πήρε μέρος σε παράσταση του έργου του Νικοντέμι “Το Κουρέλι” και πήγε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα στη σχολή ραπτικής Pigier.
Ο έρωτας της ζωής της
Πολυπράγμων, ανήσυχη, δυναμική, ρομαντική, τολμηρή, φεμινίστρια, ελεύθερη και… ερωτευμένη. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα επίθετα που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν αυτή τη γυναίκα. Αυτό δεν είναι προφίλ μιας νέας κοπέλας της εποχής. Ο παράφορος έρωτάς της για τον Καρυωτάκη ήταν κάτι για το οποίο συζητήθηκε πολύ και τότε, αλλά και σήμερα. Τον γνώρισε σε ηλικία 20 ετών στη Νομική Σχολή. Παρόλο που δεν ήταν ζευγάρι για πολύ καιρό, ο σφοδρός έρωτάς τους επηρέασε καθοριστικά τη ζωή και το έργο της. Το ποίημα “γιατί μ’ αγάπησες” είναι η μεγαλύτερη εκδήλωση της ευλαβικής, θα μπορούσαμε να πούμε, αγάπης της προς το μεγάλο ποιητή. Δυστυχώς, ο έρωτας αυτός έληξε άδοξα, όταν ο Καρυωτάκης ανακάλυψε ότι έπασχε από σύφιλη.
Το ποίημα “Γιατί μ’ αγάπησες” σε μελοποίηση Δ. Παπαδημητρίου και ερμηνεία της Ε. Αρβανιτάκη.
Το έργο της
Ήταν ποιήτρια της γενιάς του 1920 ή αλλιώς της γενιάς των νεορομαντικών και της παρακμής. Η ποίηση της περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα και το θάνατο. Η πρώτη της δημιουργία ήταν στην τρυφερή ηλικία των 14 ετών με τίτλο “Ο πόνος της μάνας”, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Οικογενειακός Αστήρ”.
Σχετικά με το σύντομο χρονικό διάστημα που έζησε, άφησε πλούσιο έργο. Δύο πεζά, το “Ημερολόγιό” της και μία νουβέλα με τίτλο “Μυθιστόρημα”, με την οποία σαρκάζει ανελέητα το συντηρητισμό και την υποκρισία της εποχής της, δύο ποιητικές συλλογές «Οι τρίλλιες που σβήνουν» και «Ηχώ στο χάος» και κάποιες ποιητικές μεταφράσεις, που περιλαμβάνονται στον τόμο των Απάντων της του 1982 με επιμέλεια του Τάκη Μενδράκου.
Η ασθένεια και το άτυχο τέλος
Το 1926 πηγαίνει στο Παρίσι γεμάτη ζωντάνια και όνειρα, χωρίς να φαντάζεται τι πρόκειται να συμβεί. Η φυματίωση είναι η ασθένεια που θα τη βασανίσει για τα τελευταία 4 χρόνια της ζωής της. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1928 με φυματίωση, χωρίς χρήματα, χωρίς τον άντρα που αγάπησε. Εισάγεται στο νοσοκομείο “Σωτηρία”.
Αναφορές μελετητών λένε πως στην αρχή της νοσηλείας της προσπάθησε να συνεχίσει να ζει στους κανονικούς της ρυθμούς, να βγαίνει, να καπνίζει, να πίνει και να ξενυχτάει. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν μπορούν να μην ικανοποιήσουν την περιέργεια τους και την επισκέπτονται, παρά τους κινδύνους της ασθένειας.
Δυστυχώς, η Μαρία Πολυδούρη έφυγε μόνη στις 29 Απριλίου 1930, σε ηλικία 28 ετών.
Δείτε επίσης:
O Skitsofrenis αναδεικνύει την Καλαμάτα!
Σπουδαίες Γυναίκες από την Μεσσηνία
