(Από τον «Ερμή»)
«Αυτό που φαίνεται αδιανόητο είναι τα κομμένα κεφάλια, που κυκλοφορούσαν στα χωριά»
Ο Ερμής κοντοστάθηκε.
«Όταν η ανταρσία του Αλή πασά συντρίφτηκε του έκοψαν το κεφάλι, το καθάρισαν από τα αίματα και το έβαλαν σ’ έναν ασημένιο δίσκο. Έμεινε στα Γιάννενα τρεις μέρες, να το βλέπουν οι Γιαννιώτες και μετά το κουβάλησαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου έγινε κι εκεί θέαμα. Τελικά το αγόρασε ένας φίλος του Αλή, ο δερβίσης Σουλεϊμάν και το έθαψε σ’ ένα νεκροταφείο έξω από την Πόλη…»
«Θέλεις να πεις ότι υπάρχει παράδοση;»
«Ιστορική και διεθνής. Ο αποκεφαλισμός με τσεκούρι ή ξίφος θεωρούνταν κάποτε ποινή για ευγενείς και εν πάση περιπτώσει ήταν λιγότερο επώδυνος από τη σταύρωση, το παλούκωμα, την πυρά ή την κρεμάλα»
«Το κόψιμο του κεφαλιού ενός ζωντανού ανθρώπου είναι σχετικά ανώδυνο;»
«Εξαρτάται. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι συνήθως έδεναν τον κατάδικο σ’ έναν πάσαλο και τον μαστίγωναν πριν τον αποκεφαλίσουν. Οι νεότεροι Έλληνες στον Εμφύλιο πολλές φορές βασάνιζαν σκληρά τους αιχμαλώτους πριν τους κόψουν το κεφάλι. Αν είχαν το χρόνο και αν αισθανόντουσαν ασφάλεια, φυσικά. Γι’ αυτό πολλοί αξιωματικοί αλλά και απλοί μαχητές του ΔΣΕ προτίμησαν να αυτοκτονήσουν παρά να παραδοθούν. Για να αποφύγουν τα βασανιστήρια και τον εν ζωή εξευτελισμό. Επειδή ρώτησες, ένας καθαρός αποκεφαλισμός από επαγγελματία δήμιο είναι υπόθεση δύο ή τριών δευτερολέπτων, συνεπώς είναι σχεδόν ανθρωπιστική δολοφονία του καταδίκου. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα και δεν υπάρχει ίχνος ζωής στο κεφάλι. Αλλά κανένα κεφάλι ζωντανού αιχμαλώτου δεν κόπηκε στον Εμφύλιο από επαγγελματία»
«Στην Ευρώπη δεν έχουν καταργηθεί αυτά από τον περασμένο αιώνα;»
«Όχι. Στην Ευρώπη ο τελευταίος νόμιμος αποκεφαλισμός έγινε μόλις πριν πέντε χρόνια, το 1977, με τη γκιλοτίνα, στη Γαλλία. Η δασκάλα της ΠΕΑΝ Ιουλία Μπίμπα μεταφέρθηκε στη Γερμανία και εκτελέστηκε με τσεκούρι. Άρα οι Γερμανοί συνέχιζαν την παράδοση του αποκεφαλισμού και επί Χίτλερ. Αλλά και οι Αμερικανοί πεζοναύτες επιδόθηκαν σε αποκεφαλισμούς και εξευτελισμό των κεφαλιών, στο Βιετνάμ. Και μερικοί απ’ αυτούς ήταν τόσο θρασείς που φωτογράφιζαν τα κεφάλια με τα γεννητικά όργανα του νεκρού στο στόμα»
Ο Ερμής αναστέναξε.
«Μεγάλη παράδοση με τα κομμένα κεφάλια υπάρχει στα Βαλκάνια αλλά και τα δικά μας τα μέρη. Και επί τουρκοκρατίας και στην Επανάσταση του ’21 και αργότερα με τους ληστές, όπως τον Γιαγκούλα και τον Μπαμπάνη. Το φαινόμενο αναβίωσε σποραδικά στην Κατοχή και γενικεύτηκε στη συνέχεια. Προκάλεσε μάλιστα επίσημο Βρετανικό διάβημα διαμαρτυρίας»
«Πως συνέβη αυτό;»
«Το Νοέμβριο του ’47 η Ντέιλι Μίρορ δημοσίευσε μια φωτογραφία με καβαλάρηδες που κρατούσαν στα χέρια τους από τα μαλλιά κομμένα κεφάλια, ένα από τα οποία ανήκε σε γυναίκα. Φωτογραφήθηκαν ενώ πήγαιναν για την είσπραξη. Μόλις οι Βρετανοί είδαν τα κομμένα κεφάλια ξέσπασε σάλος στον τύπο και το Φόρειν Όφις διέταξε έρευνα επιβεβαίωσης, την οποία ανέλαβε ο πρεσβευτής στην Αθήνα. Ρώτησε φυσικά τον Ρέντη, που ήταν ο αρμόδιος υπουργός και εισέπραξε την απάντηση ότι ο αποκεφαλισμός των συμμοριτών που επικηρύσσονται από το κράτος και η έκθεσις των κεφαλών των εις κοινήν θέαν συνιστά παλαιάν ελληνικήν συνήθειαν»
Περίμενα τη συνέχεια.
«Το κομμένο κεφάλι είναι κάτι τρομακτικό. Παράλληλα επιδεικνύει την εκμηδένιση του εχθρού. Η επίδειξή του χρησιμεύει για τον μεταθανάτιο εξευτελισμό του και είναι σαδιστικό εκδικητικό μαρτύριο για τους συγγενείς του. Ταυτόχρονα είναι μια τρομερή προειδοποίηση ότι όποιος κάνει τα ίδια με το κομμένο κεφάλι θα έχει την ίδια κατάληξη. Στον Εμφύλιο δεν υπήρχαν εχθροί ή αντίπαλοι, υπήρχαν ληστοσυμμορίτες. Δεν ήταν εμφύλιος, ήταν μια επιχείρηση εναντίων ληστών, όπως άλλοτε ο Γιαγκούλας. Το σημαντικότερο όμως στοιχείο που έκανε αυτό το έθιμο να αναβιώσει και να γενικευτεί στο δικό μας Εμφύλιο και το αναφέρει ο Ρέντης ήταν…»
Τον κοίταξα απορημένος, δεν καταλάβαινα τι εννοούσε.
«Η αμοιβή, Κίμωνα. Το ρεγάλο, το μπαξίσι στον γενναίο χωρικό που σκότωσε τον διαβολικό ληστή. Αλλιώς γιατί νομίζεις πως έμπαιναν στον κόπο να κόβουν τα κεφάλια και να τα κουβαλάνε τόσο δρόμο; Αν δεν υπήρχε η επικήρυξη, η οποία έπρεπε να επιβεβαιωθεί για να εισπραχθεί η αμοιβή, το φαινόμενο των κομμένων κεφαλών δεν θα έπαιρνε ποτέ την έκταση που πήρε. Από τη στιγμή που τα κεφάλια έφταναν έτσι κι αλλιώς στα χωριά ή τις επαρχιακές πόλεις δημιουργήθηκε μια σκηνοθεσία η οποία έγινε ένα είδος ρουτίνας. Τα έστησαν στις πλατείες, τα κρεμούσαν σε φανοστάτες ή τα τοποθετούσαν στις εισόδους της πόλης οι παρακρατικοί και οι χωροφύλακες. Όλος ο πληθυσμός περνούσε αναγκαστικά για να τα δει. Κι αν ήθελε μπορούσε να τα φτύσει, να τα κλωτσήσει ή να τους βάλει ένα τσιγάρο στο στόμα, για χλευασμό. Καμιά το φορά το φτύσιμο ήταν υποχρεωτικό, αν ο διαβάτης ήθελε να συνεχίσει το δρόμο του. Το ίδιο γινόταν αν αντί για κεφάλι υπήρχαν ολόκληρα τα πτώματα των νεκρών. Τα κρεμούσαν σε τοίχους γυμνά ή με ελάχιστα κουρέλια, τα σταύρωναν σε ξύλινες σκάλες ή σε πόρτες, έφτιαχναν ικριώματα και πολλές φορές τα τοποθετούσαν ανάποδα. Ακόμα και σκοτωμένες κοπέλες»
«Και ο στρατός; Τα ανεχόταν όλ’ αυτά;»
«Πολλές φορές οι φαντάροι υποχρεώνονταν να φυλάνε σκοπιά δίπλα στα κρεμασμένα πτώματα ή τα κεφάλια. Τίποτα δεν γινόταν χωρίς την έγκριση του στρατού και του επίσημου κράτους. Και τίποτα δε γινόταν χωρίς το κίνητρο της αμοιβής ανά κεφάλι. Από τον καιρό της Ειδικής Ασφάλειας στην Αθήνα της Κατοχής, όπου η Αστυνομία πιστοποιούσε ότι ο τάδε δολοφόνος σκότωσε τρεις κομμουνιστές και δικαιούται να εισπράξει τρεις λίρες, ως τα κεφάλια που κουβαλούσε στο τσουβάλι κάποιος και τα είδε σ’ ένα δικηγορικό γραφείο εδώ στη Θεσσαλονίκη ο Γιώργος Ιωάννου, ή μάλλον τα μύρισε γιατί βρωμούσαν. Δεν το έχεις διαβάσει;»
Έγνεψα πως το είχα.
«Τα κεφάλια του Βελουχιώτη και του Τζαβέλα ήταν τα πρώτα που κρεμάστηκαν μετά την Κατοχή;»
«Από τα πρώτα. Για τρεις μέρες, από τις 17 ως τις 19 Ιουνίου 1945, στην πλατεία των Τρικάλων. Νταούλια, ζουρνάδες, πίπιζες, κρασί, τσίπουρο… Και βασιλικά θούρια. Μετά τα κατέβασαν αλλά κανείς δεν ξέρει αν τα έθαψαν κάπου ή αν τα πέταξαν σε κανένα βόθρο ή τα μετέφεραν στην Αθήνα»
«Τι είναι πιο πιθανό;»
«Το δεύτερο. Αν είχε συμβεί το πρώτο ή το τρίτο τα κεφάλια θα είχαν βρεθεί προ πολλού. Αλλά κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος»
«Τι αποτέλεσμα είχε αυτή η πρακτική με τα κεφάλια;»
«Από στρατιωτική άποψη ασήμαντα. Ήταν πολύ αποτελεσματική από την άποψη ότι πέρασε ένα κλίμα τρόμου στους αριστερούς της επαρχίας. Ταυτόχρονα όμως τους έπειθε ότι όλα όσα έλεγαν οι κυβερνητικοί ρήτορες κατά του κομουνισμού και του ΔΣΕ ήταν αέρας κοπανιστός. Ότι η κυβέρνηση είχε τη δύναμη και θα νικούσε, δεν είχε όμως το δίκιο με το μέρος της. Γιατί όποιος έχει το δίκιο με το μέρος του δεν εξευτελίζει πτώματα σε κανιβαλικές τελετές και δεν πληρώνει για κάθε κομμένο κεφάλι»
«Γι’ αυτό συνέβη το απίστευτο και πήρε η ΕΔΑ είκοσι πέντε τοις εκατό μόλις οχτώ χρόνια μετά τον Εμφύλιο»
«Ναι, αν προσθέσεις τη Μακρόνησο, τις εξορίες και τις διακρίσεις κατά των αριστερών που συνεχίζονταν ως το 1958. Και τη λάμψη του ΕΑΜ, που είχε πια περάσει στην παρανομία αλλά δεν είχε σβήσει στις συνειδήσεις»
«Κι ένας λόγος που δεν είχε σβήσει ήταν η συμπεριφορά του επίσημου κράτους και των συμμοριτών που χρησιμοποιούσε από το ’45 και μετά απέναντι στον εαμικό κόσμο»
Ο Ερμής έγνεψε ότι συμφωνεί.
Σημειώσεις για τον Εμφύλιο 
Το κόψιμο (αποτομή) τών κεφαλιών τών νεκρών αντιπάλων, δεν ήταν αποκλειστικό «προνόμιο» των αντικομμουνιστικών ομάδων. Το ίδιο έκαναν κάποτε και οι αντάρτες τού ΔΣΕ.
Δείτε σχετικά παραδείγματα εδώ: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=534453880233513&id=100010067167692
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Για το Καρπενήσι τα αναφέρει ο Ζαούσης, επικαλούμενος έναν αυτόπτη. Η κοινή λογική όμως λέει πως αν υπήρχαν τέτοια εκθέματα θα τα φωτογράφιζαν μετά. Κι αν είχαν θαφτεί θα τα ξέθαβαν και θα τα φωτογράφιζαν, δεν θα άφηναν τέτοιο προπαγανδιστικό λαυράκι ανεκμετάλλευτο.
Δεν αποκλείω φυσικά κάπου να κόπηκαν κεφάλια (και) από τους αντάρτες του ΔΣΕ. Μόνο που δεν υπάρχει (εξ όσων γνωρίζω) η παραμικρή τεκμηρίωση γι΄αυτό.
Ούτε οι άλλοι θα το έκαναν σε τέτοια έκταση, αν δεν υπήρχε το κίνητρο που αναφέρω στο απόσπασμα του «Ερμή».
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ως «τεκμηρίωση» θεωρείτε μόνο τη φωτογραφία; Δεν είναι επαρκής «τεκμηρίωση» οι διασταυρωμένες μαρτυρίες αυτοπτών;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είναι θέμα αξιολόγησης της αξιοπιστίας των αυτοπτών. Έχω διαβάσει τόσες αφηγήσεις με σημεία και τέρατα, που έχω μια προδιάθεση να ΜΗΝ τις πιστεύω. Πολύ περισσότερο όταν τις βλέπω να αναπαράγονται στο διαδίκτυο με αυξημένα κάθε φορά τα σημεία (και τα τέρατα). Φυσικά υπάρχουν και αξιόπιστες – υπό την απαράβατη προϋπόθεση ότι έχουν όντως διασταυρωθεί. Κάτι που δεν γνωρίζω αν συμβαίνει με το Καρπενήσι – δεν έχω δει ο ίδιος την αφήγηση που υιοθετεί ο Ζαούσης και ειλικρινά δεν ξέρω αν διασταυρώνεται ή όχι.
(Το κείμενο του Ζαούση έτυχε να το διαβάσω χθες και δεν με έπεισε με το κομμάτι της αφήγησης που παρέθετε)
Τις λογικές μου υποθέσεις για το τι θα συνέβαινε αν… τις παρέθεσα πριν.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Για ποιο ακριβώς κείμενο του Ζαούση μιλάτε;
Κώστας Σ. Λάζος. Τότε μαθητής Γυμνασίου στο Καρπενήσι. Μετέπειτα δάσκαλος. Μετρημένος και σεβάσμιος άνθρωπος.
Γράφει στο «Ο Γολγοθάς τού Καρπενησιού», Αθήνα 1999 (μετά τον Ζαούση, δηλαδή):
«Έβλεπες και ανθρώπινα κεφάλια να τοποθετούνται στην πλατεία, κρεμασμένα στον πλάτανο ή σε κάποια κολόνα…»
(Δες Ζ. Ζηνέλης, «Η δεκαετία τού ’40 στην Καστανιά και τα γύρω χωριά», Αθήνα 2016, σελ. 497).
Λοιπόν;
Όταν π.χ. ο καλύτερος φίλος μου, 78 ετών σήμερα, μου λέει ότι ΕΙΔΕ Ο ΙΔΙΟΣ κομμένα κεφάλια αριστερών στον Δρυμώνα Θέρμου, να μην τον πιστέψω; Πρέπει να του ζητήσω να μου δείξει και τη σχετική φωτογραφία; Τόσο εύκολο ήταν να βγει φωτογραφία στον Δρυμώνα ή και στο Καρπενήσι τα χρόνια εκείνα; Ας μη φτάνουμε στην υπερβολή. Γιατί έτσι δεν οδηγούμαστε πουθενά.
Αν μου έλεγε ότι είχε δει κεφάλια στρατιωτών, δεν θα έπρεπε να τον πιστέψω;
Έχω την αίσθηση ότι «δυσκολεύεστε» ενίοτε πολύ να δεχθείτε μαρτυρίες, (έστω και επαρκώς διασταυρωμένες αντικειμενικά), όταν δεν «δένουν» με (πολλώ μάλλον όταν ανατρέπουν), κατεστημένα και παγιωμένα συμπεράσματά σας. Δεν σας κατηγορώ γι αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και σ’ εμένα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εναι αναλογες βαρβαρες πραξεις δεν ταιριαζουν με την ανθρωπιστικη ιδεολογια των κομμουνιστων.
Απο που προκυπτει οτι δεν υπαρχουν φωτογραφιες τελος παντων οκ δε γνωριζω για τη συγκεκριμενη περιπτωση.
Ο Μανουσακας αναφερει τον αποκεφαλισμο στην Κρητη ενος πρωην επονιτη απο ανταρτες του ΔΣΕ, μαλιστα το μελος του ΚΚΕ που ειχε αναλαβει εργολαβικα να γραψει την ιστορια του εμφυλιου στην περιοχη (πεθανε και προσφατα σε μεγαλη ηλικια) τον παρουσιασε ως συνεργατη των Γερμανων.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
οσο για τις εκλογες του 1958
Much of EDA’s electoral success was undoubtedly to be explained by the continuing fragmentation of the centre, although the ongoing crisis over Cyprus, which had then reached a crucial stage, undoubtedly contributed to the creation of an anti-western, anti-nato climate which eda was able to exploit
https://books.google.gr/books?id=ir_v5axxZt8C&pg=PA38&lpg=PA38&dq=Much+of+EDA%27s+electoral+success+was+undoubtedly+to+be+explained+by+the&source=bl&ots=q0tlQOL8OF&sig=-rxXNfIhGd5w5c2sZV8SbvYVzbI&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjGsZzO2s7WAhUEK8AKHWpEDtQQ6AEIJjAA#v=onepage&q=Much%20of%20EDA%27s%20electoral%20success%20was%20undoubtedly%20to%20be%20explained%20by%20the&f=false
Parties and Elections in Greece: The Search for Legitimacy
Richard Clogg
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
(ΣΑΘ, 11.07πμ)
Έκανα ένα λάθος. Ο Ζαούσης («η τραγική αναμέτρηση», ΙΙ, σελ. 514) δεν αναφέρεται στη μαρτυρία του δασκάλου, αλλά σε ρεπορτάζ του ΒΗΜΑΤΟΣ, στις 5.4.1949. Η φράση είναι «Μερικά από τα πτώματα των ανδρών αυτών βρέθηκαν ακρωτηριασμένα ή καμένα με βενζίνη»
Συνεπώς (όπως είχα υποθέσει) τα πτώματα ξεθάφτηκαν και εξετάστηκαν. Το ότι βρέθηκαν μερικά ακρωτηριασμένα μπορεί να παραπέμπει σε αποκοπές κεφαλών, το πιθανότερο όμως ήταν αποτέλεσμα της χρήσης όλμων κλπ.
Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι δεν υπάρχει σύγκριση στο θέμα «κομμένα κεφάλια» ανάμεσα στις δύο πλευρές. Την τελευταία παράγραφό σας («δυσκολεύομαι» κλπ) τη διάβασα προσεκτικά, αλλά δεν την αποδέχομαι ως αληθή. Δέχομαι ό,τι είναι τεκμηριωμένο και ό,τι αντέχει στην κοινή λογική. Να αποδεχτώ την αφήγηση του αυτόπτη (εφ’ όσον δεν διασταυρώνεται με άλλες) ως αληθή, δεν υπάρχει περίπτωση. Όπως δεν δέχομαι άκριτα όσα γράφουν οι «άλλοι» αυτόπτες.
Μετά από τόσα χρόνια τριβής με το θέμα νομίζω ότι αυτό το έχω «κατακτήσει».
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σελίδα 514 στον 2ο τόμο τού Ζαούση, δεν υπάρχει.
Για το ότι #δεν υπάρχει σύγκριση στο θέμα «κομμένα κεφάλια» ανάμεσα στις δύο πλευρές#, συμφωνούμε.
Μελετώ τον Εμφύλιο πιο πολλά χρόνια από εσάς, και (ελπίζω) το ίδιο συστηματικά και επώδυνα με εσάς.
Δεν μίλησα για άκριτη και αδιασταύρωτη αποδοχή μαρτυριών.
Θέση μου, ωστόσο, είναι ότι δεν μπορείς να απορρίψεις μια συγκεκριμένη μαρτυρία χωρίς συγκεκριμένο λόγο.
Ελόγου μου δυσκολεύομαι πολύ να απορρίψω ή να αμφισβητήσω σοβαρά τη συγκεκριμένη μαρτυρία τού συγκεκριμένου αυτόπτη και (μετέπειτα) δασκάλου:
«Έβλεπες και ανθρώπινα κεφάλια να τοποθετούνται στην πλατεία, κρεμασμένα στον πλάτανο ή σε κάποια κολόνα…».
Κι αυτό διότι βρίσκω την όλη αφήγησή του αμερόληπτη και μετρημένη, και διότι υπάρχουν και άλλες ανάλογες μαρτυρίες για το ίδιο θέμα.
Όταν π.χ. ένας συγκεκριμένος αριστερός λέει ότι το κομμένο κεφάλι τού ξαδέρφου του (του φανατικού αντικομμουνιστή στρατιώτη Κώστα Κουτρούμπα), βρέθηκε κάπου κοντά στο Καρπενήσι «πάνω σε μια κορομηλιά», εγώ δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω. Κρατώντας, βέβαια, κάποιες επιφυλάξεις γενικότερα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
H πρακτική του αποκεφαλισμού των αντιπάλων κατά την διάρκεια του Εμφυλίου ήταν μία αθλιότητα, και ανεξάρτητα από το ποιός προέβαινε σε αυτή. Εδω στην Ελλάδα ήταν κυρίως η κυβερνητική πλευρά αυτή που κατέφευγε σε αυτή την πρακτική, και κυριότατα οι διάφορες παρακρατικές συμμορίες. Είχε βέβαια και η άλλη πλευρά, των ανταρτών, το μερτικό της αλλά σε αρκετά μικρότερο βαθμό από ότι η η κυβερνητική πλευρά.
Όπως και να ‘χει, επρόκειτο για βαριά βεβήλωση του νεκρού. Και ήταν επίσης και τελείως αδικαιολόγητη στρατιωτικά ή πολιτικά. Μία αχρείαστη ωμότητα ήταν που η ανάμνησή της κατά πολύ μεγάλη πιθανότητα κατέστησε σημαντικά δυσχερέστερη την συμφιλίωση της κοινωνίας μετά την λήξη του εμφυλίου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σελ. 514 του ΙΙ τόμου του Ζαούση, φυσικά υπάρχει!
(Έκδοση 2014, με πρόλογο Μαραντζίδη)
*
Μπλέξαμε σε μια συζήτηση ΑΝΕΥ νοήματος (για τις μεμονωμένες μαρτυρίες των αυτοπτών)
Η ουσία είναι ότι στο συγκεκριμένο θέμα (των κεφαλιών) δεν υπάρχει η παραμικρή συσχέτιση μεταξύ ανταρτών / κυβερνητικών.
Ο λόγος είναι αμιγώς πολιτικός, δεν έχει σχέση με το καλό ή το κακό. Το κόψιμο των κεφαλιών ήταν κυβερνητική πολιτική, η οποία αμειβόταν. Χωρίς το μπαξίσι, το φαινόμενο δεν θα είχε λάβει τις διαστάσεις εθίμου, σε ολόκληρη τη χώρα.
Ο ΔΣΕ έχει τις δικές του αμαρτίες και δεν είναι καθόλου λίγες. Δεν υπάρχει λόγος να γίνεται «σύγκρισή» του σε αυτό το θέμα με τους κυβερνητικούς, γιατί δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για μια τέτοια σύγκριση. Ακόμα κι αν υπήρξαν (ή πιθανολογούνται) κάποια περιστατικά, ως εξαίρεση. Σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται για συνειδητή πολιτική / στρατιωτική επιλογή της ηγεσίας, όπως συνέβη με τους κυβερνητικούς από το 1945 ως το 1950, συνεχώς.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αυτήν την (προφανώς εμπλουτισμένη) έκδοση, δεν την ξέρω. Εγώ έχω την έκδοση τού 1995, (ΩΚΕΑΝΙΔΑ), στην οποία ο Β’ τόμος τελειώνει στη σελ. 356. Πάει καλά…
Το «Ακόμα κι αν υπήρξαν (ή πιθανολογούνται)», δεν το δέχομαι. Για μένα είναι απολύτως βέβαιο πως υπήρξαν. Όχι ως κεντρική γραμμή τού ΔΣΕ, αλλά υπήρξαν.
Πρόχειρα παραδείγματα, σας έχω ήδη δώσει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
για την εκτελεση σταθατου συμφωνα με αυτοπτη μαρτυρα:
This execution was the most horrible thing I have ever witnessed in my life and made me think harder how to find a way to escape. First they stripped the prisoners of all clothing, then they hit them with stones on the head and knifed them with small knives. Others they suffocated tying a rope around their necks. After they were dead they cut their heads off and took them to the Ferrai main highway for exhibition to the passers by
αντιγραφη απο σχολιο στο ποστ με τιτλο ο Οδυσσεας του Εβρου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Οι αντάρτες προχώρησαν τον Νοέμβριο σε νέα θεαματικά χτυπήματα κατά των κυβερνητικών δυνάμεων, όπως η επίθεση εφτακοσίων περίπου ανταρτών, οι οποίοι είχαν εισέλθει από το γιουγκοσλαβικό έδαφος, κατά αποσπάσματος του ελληνικού Στρατού στο Σκρα την 13η Νοεμβρίου και η επίθεση στη Θράκη κατά διερχόμενου τρένου για να κατεβάσουν από αυτό τον Διοικητή Χωροφυλακής Έβρου και να τον αποκεφαλίσουν ενώπιον των υπόλοιπων επιβατών.992»
992Chandler, ό.π., σσ. 239-240
Chandler Geoffrey, Διχασμένη Χώρα, Μία αγγλο-ελληνική τραγωδία
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
https://www.cretalive.gr/history/h-gefyra-toy-kladisoy-potamoy-os-emfyliako-ekthethrio-nekron-somaton-kai-kommenon-kefalon
Μου αρέσει!Μου αρέσει!