Τετάρτη 29 Απριλίου στις 8 το απόγευμα-Θέατρο Βλησίδη
Πολιτιστική Ομάδα του 3ου Γενικού Λυκείου Χανίων-Μουσικό και Λογοτεχνικό Εργαστήρι
Υπεύθυνος Καθηγητής Δημήτρης Δαμασκηνός
Συνδιοργάνωση: ΚΕΠΠΕΔΗΧ-ΚΑΜ Δήμου Χανίων
Ποια θέληση Θεού μας κυβερνάει,
Ποια μοίρα τραγική κρατάει το νήμα
των άδειων ημερών που τώρα ζούμε,
σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια;
Κ. Καρυωτάκης
Οι μαθητές-συντελεστές της παράστασης είναι:
Κώστας Καρυωτάκης: Θοδωρής Κυριακάκης
Μαρία Πολυδούρη: Ρομίνα Περμαργκιέντα
Αφήγηση: Ελπίδα Ζεκάι, Λαμπρινή Δερμιτζάκη
Ποιήματα: Μαρία Αλεφαντινού, Γεωργία Ζωνουδάκη, Ισπάν Ραμόνα, Βασιλική Καυκιού, Ελισάβετ Κλάδου, Μυρτώ Κουνδουράκη, Κωνσταντίνα Παπαδάκη, Μαρία-Αλεξία Παπουτσάκη, Ηλιάνα-Ζωή Πατραμάνη, Άρτεμις Τζιόκα
Μουσική: Λευτέρης Βουρλάκης, Χρήστος Κλαριδόπουλος, Γιώργος Κολομβάκης, Μαρία Πασαδάκη
Ηχοληψία-φωτισμός-τεχνική υποστήριξη: Δημήτρης Παπαδόπουλος, Γιάννης Ηλιάκης, Μαίρη Καστρινάκη, Νικήτας Μπιτσάκης, Μανώλης Ντουσάκης
Κώστας Καρυωτάκης
Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1896 στην Τρίπολη. Ο πατέρας του ήταν νομομηχανικός κι έτσι στα παιδικά του χρόνια, αναγκάστηκε να αλλάζει συνέχεια τόπο διαμονής. Πέρασε από το Αργοστόλι, τη Λευκάδα, τη Λάρισα, την Καλαμάτα, την Αθήνα, μέχρι και από τα Χανιά.
Από το 1912 δημοσιεύει ποιήματα σε διάφορα παιδικά περιοδικά. Αφού πήρε το δίπλωμα της Νομικής Σχολής των Αθηνών, διορίστηκε υπάλληλος στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης. Η ελεύθερη φύση του δεν μπορούσε να δεχθεί την γραφειοκρατία της κρατικής μηχανής, την οποία και καυτηριάζει όποτε μπορεί (χαρακτηριστικό το πεζό: Κάθαρσις). Γι’ αυτό και μετατέθηκε πολλές φορές διωκόμενος από ανωτέρους του. Στη διάρκεια αυτών των μεταθέσεων γνωρίζει την ανία και τη μιζέρια της επαρχίας, πράγμα που τον στιγματίζει.
To Φεβρουάριο του 1919 εκδίδει την πρώτη του συλλογή: «Ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων», η οποία τυγχάνει αδιάφορης ή υποτιμητικής κριτικής. Τον ίδιο χρόνο εκδίδει μαζί με τον φίλο του Άγη Λεβέντη (με τα ψευδώνυμα Μίμης Χλαπάτσας και Νίκος Τσαπατσούλιας, αντίστοιχα) το σατιρικό περιοδικό «Η Γάμπα», που παρά την επιτυχία του κυκλοφόρησε μόνο σε έξι τεύχη γιατί η αστυνομία απαγόρευσε την έκδοσή του.
Το 1921 κυκλοφορεί τη δεύτερη συλλογή του τα «Νηπενθή». Εκείνο τον καιρό συνδέεται με την ποιήτρια Μ. Πολυδούρη, συνάδελφό του στη Νομαρχία Αττικής. Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι σχέσεις τους ήταν ερωτικές. Το 1924 ταξιδεύει στο εξωτερικό, στην Ιταλία και τη Γερμανία. Το Δεκέμβριο του 1927 κυκλοφορεί η τελευταία του συλλογή, «Ελεγεία και Σάτιρες». Το Φεβρουάριο του 1928 ο Καρυωτάκης αποσπάται στην Πάτρα και τον Ιούνιο στην Πρέβεζα. Από εκεί στέλνει απελπισμένα γράμματα σε συγγενείς και φίλους, περιγράφοντας την αθλιότητα που κυριαρχεί σ’ αυτήν την πόλη (χαρακτηριστικό το ποίημα Πρέβεζα). Στις 21 Ιουλίου θέτει τέρμα στη ζωή του.
Μαρία Πολυδούρη
Η Μαρία Πολυδούρη γεννήθηκε στην Καλαμάτα, κόρη του γυμνασιάρχη Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής το γένος Μαρκάτου.
Πέρασε τα παιδικά της χρόνια στο Γύθειο, τα Φιλιατρά και την Καλαμάτα, όπου τέλειωσε το γυμνάσιο και το 1916 δημοσίευσε το πεζοτράγουδο «Ο πόνος της μάνας» στο περιοδικό «Οικογενειακός Αστήρ». Τον ίδιο χρόνο συγκέντρωσε ποιήματα στη συλλογή «Μαργαρίτες», την οποία δεν εξέδωσε.
Το 1918 διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας. Το 1920 πέθαναν και οι δυο γονείς της, πρώτα ο πατέρας της και σαράντα μέρες αργότερα η μητέρα της.
Το 1922 μετατέθηκε στη Νομαρχία Αττικής. Είχε ήδη γραφτεί στη Νομική Σχολή. Τότε γνωρίστηκε με τον Κώστα Καρυωτάκη, τον οποίο ερωτεύτηκε παράφορα, και δημοσίευσε στίχους στα περιοδικά «Έσπερος» (Σύρου), «Ελληνική Επιθεώρησις», «Πανδώρα», «Παιδική Χαρά» και «Εύα».
Το 1924 γνώρισε τον Αριστοτέλη Γεωργίου. Τον ίδιο χρόνο εγκατέλειψε τις σπουδές της και γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Κουναλάκη.
Το 1926 πήρε μέρος σε παράσταση του έργου του Νικοντέμι «Το Κουρέλι» και πήγε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα στη σχολή ραπτικής Pigier. Στο Παρίσι προσβλήθηκε από φυματίωση και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Charite. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1928 και μπήκε στο σανατόριο Σωτηρία και αργότερα στην κλινική Χρηστομάνου, όπου πέθανε σε ηλικία εικοσιοχτώ χρόνων.
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της πρόλαβε να εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Τρίλλιες που σβύνουν» (1928) και «Ηχώ στο χάος» (1929).
Η Μαρία Πολυδούρη τοποθετείται στη γενιά των νεορομαντικών ή παρακμιακών ελλήνων ποιητών του Μεσοπολέμου, μαζί με ονόματα όπως του Τέλλου Άγρα, του Κώστα Καρυωτάκη, του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, του Κώστα Ουράνη.
Στο πρώιμο ποιητικό της έργο (πριν το ταξίδι της στο Παρίσι) διακρίνονται έντονες νεορομαντικές τάσεις, επιρροές από το ρεύμα του συμβολισμού και βιωματικό ύφος, ενώ μετά την αρρώστια της, την επιστροφή στην Αθήνα και την αυτοκτονία του Καρυωτάκη το μελοδραματικό στοιχείο υποχωρεί και ο λόγος της γίνεται πιο επιμελημένος. Η γραφή της είναι έντονα φορτισμένη συναισθηματικά με θεματικό προσανατολισμό γύρω από τον έρωτα και το θάνατο. Έγραψε επίσης μια νουβέλα με τίτλο «Μυθιστόρημα» και κάποιες ποιητικές μεταφράσεις που περιλαμβάνονται στον τόμο των Απάντων της του 1982 με επιμέλεια του Τάκη Μενδράκου.
Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 